[52] Chłopak, który stracił głowę - John Corey Whaley *PRZEDPREMIEROWO*

Nigdy nie ciągnęło mnie do książek o tematyce przeszczepu. Dziwne, bo te o śmiertelnych chorobach uwielbiam. Od przeszczepów jednak trzymałam się z daleka przede wszystkim dlatego, że nigdy nie słyszałam o książce traktującej tę tematykę. Jednak kiedy przeczytałam opis tej powieści, od razu wiedziałam, że muszę po nią sięgnąć. Dlaczego? Zaintrygował mnie przeszczep całego ciała. Brzmi upiornie, prawda?

Travis zachorował na białaczkę. Choroba całkowicie wykończyła jego ciało, które już do niczego mu się nie przyda. Chłopak doskonale o tym wie, więc decyduje się skorzystać z dość dziwnej propozycji lekarza. Proponuje on zamrożenie głowy Travisa i amputowanie całego ciała. Głowa miałaby zaczekać do czasów, w których medycyna byłaby na tyle rozwinięta, że lekarze zdołaliby mu pomóc. Travis wątpi w powodzenie tego przedsięwzięcia, ale zgadza się. Bo co mu szkodzi?

Chłopak w najśmielszych marzeniach nie oczekiwał, że przeszczep ciała może się udać, więc kiedy budzi się po PIĘCIU LATACH w ciele zupełnie OBCEGO MĘŻCZYZNY początkowo wydaje mu się, że po prostu obudził się z długiej drzemki. Bardzo długiej drzemki. Od tego momentu wszyscy traktują Travisa jak zmartwychwstałego, bo jak inaczej to wytłumaczyć? Ponadto, w ciągu tych pięciu l at, podczas których Travis był zamrożony, jego najbliżsi bardzo się zmienili. Przyjaciele go przerośli, dziewczyna zdążyła ułożyć sobie życie bez niego... A Travis nie potrafi odnaleźć się w tym wszystkim. Strasznie to pokręcone.

"Chcę wam opowiedzieć o tym, jak człowiek może się nagle obudzić do życia, które nie było mu pisane. To, co mnie spotkało, równie dobrze mogło się przytrafić wam. A wtedy pewnie i wy spróbowalibyście odzyskać życie, które wam się należy. Tak samo jak ja."

Zdjęcie z mojego Instagrama :)

Po przeczytaniu tej książki miałam szalenie mieszane uczucia. Pomysł na całą historię miał naprawdę przeogromny potencjał, ale jednak czegoś mi w tej książce brakuje. Niby zawiera ona bardzo pouczające morały i jest istną kopalnią cytatów, ale po tygodniu od jej lektury zdążyłam o niej zapomnieć. Najważniejsze momenty uleciały mi z pamięci, a co do zakończenia sama już nie jestem pewna. Nie chodzi o to, że nie zasługuje ona na zapamiętanie, ale jakoś tak sama ulatuje.

"Zdaje się, że wcale nie trzeba tak do końca umrzeć, żeby zostać uznanym za zmarłego."

Autor posługuje się bardzo przyjemnym językiem, dzięki czemu książkę pożera się naprawdę błyskawicznie. Czytając tę powieść nieustannie byłam ciekawa, co będzie działo się dalej. Nie mogłam się oderwać. Wciągnęło mnie tak bardzo, że czytałam z zapartym tchem, wciąż pragnąc więcej i więcej. Zapomniałam o całym świecie. To zdecydowanie największy plus tej książki. 

Sami nie zauważycie, kiedy ją skończycie i odłożycie na półkę. Bo to taka książka na jeden raz, bez głębszych refleksji. Jeśli miałabym określić ją jednym słowem, to bez zastanowienia powiedziałabym, że jest zwyczajnie dziwna. Ale sama nie jestem pewna, czy jest dziwna w dobrym, czy w złym znaczeniu. Coś pomiędzy.

Jest to książka o sile przyjaźni i trudnych pożegnaniach. Udowadnia, że czasem musimy z czegoś zrezygnować, by zyskać coś znacznie ważniejszego. Niesamowicie mądra powieść. Czytaniu Chłopaka, który stracił głowę towarzyszy taki niespotykany klimat. Fajerwerków dodaje to, że słowa, kończące poprzedni rozdział są tytułem rozdziału kolejnego. Bez wątpienia jest to coś nowego. Tak samo, jak cała historia jest takim powiewem świeżości w literaturę młodzieżową.

"Niektórzy ludzie mówią, że umieranie w samotności jest gorsze niż sama śmierć. Może powinni spróbować samotności za życia."

Brakuje mi w tej książce przede wszystkim większej ilości informacji o przeszczepie, który przeszedł Travis. Niby jest to główny temat tej powieści, a autor nie skupia się na nim jakoś szczególnie. Na piedestale stawia emocje, przeżywane przez głównego bohatera oraz jego chęć odzyskania dziewczyny i przyjaciół. Natomiast element, który interesuje mnie znacznie bardziej, porzuca na wietrze. A szkoda.

Główny bohater tej książki to Travis, niesamowicie sympatyczny i przezabawny szesnastolatek. Podczas lektury zrobił na mnie naprawdę świetne wrażenie. Gdyby nie on, nudziłabym się, czytając tę książkę. Niestety były też momenty, kiedy wydawał mi się taki papierowy, nierealny, irytujący i dziecinny - kolejny bohater młodzieżowych powieści. Mimo to bardzo się cieszę, że John Corey Whaley zdecydował się napisać tę książkę z perspektywy chłopaka, bo jednak jest to coś innego, niż czytamy na co dzień.

"może pora przestać się bez przerwy zastanawiać, jak żyć. Może w pewnym momencie powinienem po prostu spróbować, nie zadając pytań."

Nie wiem dlaczego, ale okładka tej książki przywodzi mi na myśl książkę naukową. Bardzo ładnie i estetycznie wydaną książkę naukową. Nie mam pojęcia dlaczego :P Cieszę się jednak, że jest dużo ładniejsza, niż zagraniczne wydanie. Zdecydowanie bardziej wymowna i miło się na nią parzy.

Bez wątpienia ta powieść ma mnóstwo plusów, jak i minusów. Nawet teraz, pisząc tę recenzję, nie jestem pewna, co do końca o niej myślę. Dlatego ani nie wychwalam jej pod niebiosa, ani nie zrównuję z ziemią. Bo ani na ten, ani na ten los nie zasługuje. Jak pisałam wcześniej, jest to po prostu taka sobie historia na raz. Przyjemna i niespotykana, wciągająca i bez wątpienia, mająca olbrzymi potencjał. Jeśli macie ochotę, sięgnijcie po nią, a jeśli Was nie ciągnie, to naprawdę nic wielkiego Was nie ominie.

Tytuł: Chłopak, który stracił głowę

Autor: John Corey Whaley

Tłumaczenie: Małgorzata Kafel

Wydawnictwo: Otwarte (Moondrive)

ISBN: 9788375153903

Liczba stron: 350

Cena okładkowa: 34,90 zł

Premiera: 13.04.2016r

Moja ocena: 6+/10

Recenzję znajdziecie również tutaj:

Lubimy Czytać *klik*

Za przedpremierowy egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Otwartemu :)

Czytaliście już te książkę? Też macie takie mieszane odczucia?
Iza xx